Het viel niet mee. Dat wat mijn hoogtepunten zouden worden maakte ik niet mee. Ik hoopte op de Ronde van Vlaanderen, maar werd ziek. Voor de rest geen hoogtepunt, of bijzonder, ik moet zeggen uitzonderlijk, moment. En het was toch al bijna einde avondrittenseizoen.
Ging het nog om de pechprijs, dan wist ik wel aan wie te geven. Henk Jan had de pech op het verkeerde moment een hand in de spaken te steken. De grootste pechvogel van het seizoen.
Het moment moest dan maar gebeuren op de afsluitrit. Ik had al vernomen dat we bij Tante Sien in Vasse zouden lunchen. Waar de meesten zouden denken aan een oud-tante van Mathijs, wist ik wel beter.
Tante Sien, wereldberoemd in Twente en dankzij Herman Finkers (en de oorlog!) ook daarbuiten. Zoek maar eens op.
En nu hebben ze een hotel/restaurant naar haar vernoemd… Het was een mooie afsluitrit, mooier dan ik vooraf had verwacht, maar het had toch net niet hét moment waar we het jaren later nog over zouden hebben. Zou ie nog komen?
Ik begon wel te twijfelen.
Maar gelukkig… het kwam nog. Ik keek er al even naar uit om weer in het Groene Hart te gaan rijden. Een vernieuwde route, ik was enthousiast. Toch moest ie twee keer afgeblazen. Totaal onverwacht konden we hem in oktober toch rijden. Prachtige omstandigheden, grote groep, mooi parcours. Nu denken jullie zeker dat ik de prijs weer aan mezelf geef. Niets is minder waar. Het gaat namelijk niet om de rit, maar de rit had wel hét moment van 2017.
Na 35 km prachtig in het zonnetje koersen tussen molens en slootjes, weilanden en riviertjes kwamen we aan bij de Cauberg, niet veel verder gevolgd door de Lemelerberg (!). Hét moment van 2017 bleek nog een klein stukje verder te liggen, al wisten we dat toen nog niet. Op nr . 76 aan de Eikenhorst. Het huis waar ome Hans heeft gewoond tot midden jaren 80. De nieuwe bewoners waren ogenschijnlijk gek op kabouters en andere foute beeldjes. Nog voor we konden aanbellen, ging de deur open. Daar stond ze, tante Sien, of nou, zo had ze kunnen (h)eten. Met een pan met aardappels in de hand en de krulspelden net uit. Ze was wat wantrouwig (of de piepers nog te heet), want toen Hans aangaf ook daar gewoond te hebben, werd de heer des huizes erbij gehaald. Daar kwam ie, in z’n zondagse trui met stropdas (het was op een zaterdag). Het gesprek, waar de buurvrouw ook bij werd betrokken, ging over oud pleisterwerk, stenen in de tuin, verhuisde buren. Geanimeerd keken wij op een afstandje toe en hoorden het toe. Het werd op film vastgelegd. Altijd leuk voor later en voor thuis.
We moesten verder en na een klein rondje van Hans door zijn oude buurt, vervolgden wij de route.
Helaas.. de film bleek mislukt. Maar zij die erbij waren, zullen het vast met me eens zijn dat dit een moment was waar we het over een paar jaar nog over hebben. Misschien niet voor iedereen hét moment, maar voor mij wel. En ik mocht kiezen. En bovendien goed om de prijs in de familie te houden.
Marco Langevoort
Ik vond het een hele eer om deze keer het “moment”, te krijgen.
En aan jou de ‘lastige’ taak om de volgende winnaar te kiezen